علی نصیر نقاش دقیقی است: صرفاً آنچه را بیننده باید ببیند به نمایش میگذارد. اگر قرار است شلوغی را نشان دهد شلوغی را نشان میدهد، بدون اجزای شلوغی یا مابهازاء آنها. رنگ هم که میگذارد به همچنین. هرگونه «کار» اضافی را حذف کرده است. نقاشیهایش در فرایندشان حداقلی هستند، در محصولشان نه. نقاشیهایی بسیار شهری، محصول جهانی امروزی، ولی بسیار شخصی، و بسیار تنها و مستقل. اینها متضادِ آثار انتزاعیاند: ابداً سطح نمیسازند، لایهلایه به عمق میروند. هرگونه توجه را به مادیت خود پس میزنند. دقت ریاضی ندارند، استحکام زمخت داربست را دارند. برای خوشایند ذهنی همگانی یا زیبایی هیچکجا کشیده نشدهاند. به کمال بیاعتنایند و بسیار مغرور. سالهاست راه خود را میروند و مسیر خود را میپیمایند. به نادیده گرفته شدن بیاعتنایند. مانند زیبارویان، میدانند که دیده میشوند.